Początek historii Illusion to rok 1992, wtedy to właśnie w Gdańsku został utworzony przez byłego muzyka She i Skawalker Tomasza "Lipę" Lipnickiego, Jurka "Jerry" Rutkowskiego i Pawła Herbasch. Jeszcze w sierpniu tego samego roku dołączył do nich Jarek Śmigiel i w takim składzie grali bez zmian do rozwiązania zespołu.

Grupa zaczęła działalność koncertową w drugiej połowie 1992 roku dając kilka koncertów w Niemczech. Illusion był zwycięzcą pierwszej edycji konkursu Marlboro Rock-in w maju 1993 roku, w lipcu zagrał jako support Iggy Popa na warszawskim Torwarze, w sierpniu wystąpił na polskich festiwalach w Jarocinie i Żarnowcu, po czym pojawił się na festiwalu Gampel w Szwajcarii (zaraz po nich na scenie pojawił się były wokalista The Animals - Eric Burdon). Jedną z nagród za zwycięstwo w Marlboro Rock-in było nagranie albumu wydawanego nakładem firmy Polton. Album ten pojawił się w sklepach w listopadzie pod nazwą Illusion. Pierwszy longplay ujawniał fascynację członków grupy grunge'em (w szczególności Soundgarden i Pearl Jam) połączonym z ciężkim brzmieniem Pantery z elementami rapu wprowadzonymi pod wrażeniem twórczości Cypress Hill. Z połączenia tych wszystkich elementów zespół był już bardzo bliski wypracowania własnego stylu, na który składały się również teksty Lipy, które w sposób prosty opisywały codzienne życie. W nagraniu płyty uczestniczyli również gościnnie wokalista Grzegorz "Guzik" Guziński (Ndingue, Red Rooster; później Flapjack) oraz gitarzysta Janek Sokołowski (eks-Apteka). W grudniu 1993 roku debiutanckiego krążek wziął udział w Wojnie z trzema schodami w Gdańsku, pięć miesięcy później w kwietniu 1994 roku ruszył w trasę razem z Incrowd, wystąpił wówczas, w maju, podczas finału kolejnej edycji Marlboro Rock-in w Warszawie przed The Mission, by w sierpniu być jedną z gwiazd Festiwalu w Jarocinie.

Na drugą płytę fani musieli czekać równo rok. Illusion 2 była bardziej dopracowana i przemyślana ? potężne brzmienie, ostre i rwane riffy i agresywny wokal Lipy. Płyta była dziełem wyjątkowo spójnym zarówno po względem muzycznym, jak i tekstowym ? opisując brutalizację życia. Z tego albumu ? nagranego gościnnie ze Ślimakiem (perkusja; Acid Drinkers) i z Guzikiem ? pochodził utwór Nóż, do dziś będący obok Ciernia z pierwszej płyty najbardziej rozpoznawalną wizytówką grupy. Głównie właśnie dzięki Nożowi Lipnicki został nominowany w tym samym roku do statuetki Fryderyka w kategorii "najlepszy wokalista".

Marzec i kwiecień 1995 roku to trasa obejmująca kilkanaście koncertów w klubach całego kraju wraz z Flapjackiem (a okresowo również z Dynamind). Koncerty stanowiły połączenie bezkompromisowej muzyki, żywiołowości i humoru. Illusion i Flapjack każdy występ kończyli utworem zagranym wspólnie. Podczas wspomnianej trasy Lipnicki i spółka poprzedzali także Pro Pain w warszawskim Colosseum. Ponadto grupa wzięła udział w katowickim Spodku w Pożegnaniu Karnawału i Odjazdach (podczas tej drugiej imprezy wyszła na scenę przed Therapy? i H-Blockx).

Następny album Illusion - Illusion 3 - pojawił się jak zwykle w listopadzie, tym razem 1995 roku. To najbardziej zróżnicowana płyta w całym dorobku kwartetu, można znaleźć na niej nie tylko utwory typowo czadowych (np. Nikt, Vendetta) ale również spokojniejsze, lekko psychodeliczne (np. Wrona, Don't Creep). Z Illusion 3 ? w nagraniu którego uczestniczyli Tomek Wołas z zaprzyjaźnionego zespołu Stillborn oraz realizator dźwięku Tomasz Bonarowski (klawisze, perkusja) ? najbardziej popularne stały się Vendetta i To co ma nadejść. Album nominowany został do Fryderyków w kategorii "muzyka alternatywna", a Lipnicki ponownie w kategorii "wokalista".

Do lipca 1996 roku Illusion odbył aż dwie trasy koncertowe. Pierwszą w marcu z Flapjack i Dynamind ? trasa obejmowała kilkanaście największych miast Polski. Drugą w maju ? której fragmenty wykorzystane były do wydania w październiku tego samego roku koncertowego albumu Illusion 4 - Bolilol Tour. Płyta ta, zawierająca najlepsze kompozycje znane z poprzednich wydawnictw, potwierdziła opinię, że Illusion to jeden z najlepszych polskich koncertowych zespołów lat 90.. W lipcu zespół wystąpił na festiwalu w Węgorzewie. Na przełomie lutego i marca '97 ruszył w kolejną trasę tym razem z Funny Hippos.

Jesienią 1996 ukazała się mało formatowa książeczka poświęcona Illusion pt. Kły.

Rok 1998 to nagranie ostatniej płyty ? Illusion 6. Była zrealizowana w sposób bardzo profesjonalny, pojawiają się na niej również elektroniczne wstawki, co nie bardzo przypadło do gustu bardziej konserwatywnym słuchaczom. Teksty na albumie tak jak na wcześniejszych dotyczyły głupoty przemocy, wykorzystywaniu i podobnych ?codziennych? sprawach. Materiał muzyczny znów był bardzo zróżnicowany, obok wolnego Niedaleko; pojawiły się także bardzo szybkie utwory jak Zlew; czy Pukany, gdzie muzycy pokazali swój kunszt w szybkim zmienianiu palców na gryfie gitary.

14 listopada 1999 roku w gdańskim klubie "Kwadratowa" odbył się pożegnalny koncert zespołu. Trwał on około 2,5 godziny i obejmował wszystkie bardziej znane utwory Illusion.

13 grudnia 2008 roku w Hali Stulecia we Wrocławiu zespół pojawi się na wspólnym koncercie wraz z Acid Drinkers.
Wikipedia

Na polskiej muzycznej scenie lat dziewięćdziesiątych Illusion było pewnego rodzaju objawieniem. Granie na owe czasy bardzo nowoczesne, zainspirowane crossoverowymi i grunge'owymi wynalazkami zza Oceanu, trafiło w gusta młodych słuchaczy, zdobywając grupie liczne grono wiernych fanów. Trudno się dziwić, ponieważ dynamiczna i sprawnie zagrana muzyka, oraz bezpośrednie teksty Lipy do dziś robią spore wrażenie. Do sklepów trafia właśnie seria reedycji płyt Illusion, warto więc wspomnieć o wszystkich z nich.

"Jedynka" nie ma jeszcze idealnego brzmienia, ale bez dwóch zdań jest to materiał agresywny, dynamiczny i do dziś świeży. Słychać tu echa Rage Against The Machine, ale też Biohazard, Soundgarden, Pearl Jam i wszystkiego, co w amerykańskim rocku było wówczas świeże i popularne. Nie jest to zarzut, gdyż ciężko nazwać Illusion jakąś kopią wymienionych grup. Trójmiejska załoga raczej inspirowała się nimi, aby tworzyć własną sztukę. Coś w tym musi byc, ponieważ słabi epigoni nie stworzyliby takich numerów jak bujający "Na luzie", vedderowski "Words", czy pierwszy wielki przebój grupy - "Cierń".
Adam "kalisz" Kaliszewski (rockmetal.pl)

Oto dopracowany, drugi w karierze krążek wielce zasłużonej dla polskiej sceny muzycznej grupy Illusion. Ukazał się równo rok po debiucie i łączy w sobie żywiołowość młodych muzyków z dopracowanym, przemyślanym brzemieniem. Zostajemy wciągnięci w podróż po świecie potężnego brzmienia, ostrych i rwanych riffów oraz agresywnej wokalistyki Lipy. "Illusion 2" to dzieło wyjątkowo spójne zarówno po względem muzycznym, jak i tekstowym. Album dosadnie opisuje brutalne życie. Z tego właśnie albumu - nagranego ze Ślimakiem (perkusja: Acid Drinkers) i ponownie z Guzikiem - pochodził "Nóż", do dziś będący obok "Ciernia" z "Illusion" najbardziej znaną wizytówką grupy. Właśnie głównie dzięki "Nożowi" Lipnicki został nominowany do nagrody Fryderyka w kategorii "najlepszy wokalista".

Z odmętów polskiego ciężkiego grania wyłania mi się wiele ciekawych zespołów. Niektóre mają do zaoferowania bardzo ciekawą grę i porywające kompozycje. Stają się one gwiazdami wielu sezonów a im podobną muzykę chce grać każdy ledwo odrosły od ziemi szczeniak. Są też zespoły, które świecą najjaśniejszym blaskiem przez krótki czas. Zbyt krótki. A szkoda, bo oprócz doskonałej muzyki mają do zaoferowania także pewne wartości - te wartości, które powinny stać dość wysoko w hierarchii każdego człowieka.

Do takich właśnie zespołów należy moim zdaniem Illusion. Zawsze miałem sentyment do tej grupy, czy to za sprawą Lipy (teraz daje nam się we znaki w projekcie Lipali), czy też za sprawą tekstów, które zawsze wywierały na mnie ogromny wpływ. Dodam iż nie tylko na mnie. Znam wiele osób, szanujących Illusion właśnie za teksty. Sprzeciwiające się łamaniu praw człowieka, poniżaniu, przemocy. To wszystko tak dobrze znane nam z telewizyjnych ekranów zostało opakowane w zgrabne teksty i niemniej zgrabną muzykę.

Jeśli ktoś nie wie jak gra Illusion - spieszę z wyjaśnieniami. Otóż jest to najogólniej mówiąc metalcore z elementami hardcore'u, heavy oraz thrash metalu. Miłe połączenie, nieprawdaż? Niestety, zdaję sobie sprawę z tego, że nikt teraz nie ma pojęcia jak ten zespół gra. I może niech właśnie ta niewiedza zmobilizuje Was do sięgnięcia po ten krążek. Chociaż może nie tyle co po ich jednostkowe dokonanie co ogólnie po całe Illusion. Jest to wprawdzie zespół już nieistniejący lecz nie zwalnia to Was jednak z obowiązku znania jego dzieł. A poza tym, trzeba zapoznać się z Lipą. Polski metal bowiem ma bardzo niewielu tak specyficznych przedstawicieli. Zaciekawionych odsyłam od razu do lektury kolejnego, niestety ostatniego, dzieła Illusion - "4 - Bolilol Tour". Jest to koncert, w trakcie którego Lipa rozbraja swoją szczerością i pomysłowością.

Wracając do "3". Jest to album, z którego pochodzi większość hitów tego zespołu. Jest to swoista wizytówka całej ich twórczości. Wizytówka na pięknym papierze, ogromną, tłustą czcionką mówiąca - weź mnie i przeczytaj, a nie pożałujesz. I ja Wam mówię tak samo. Nie ma się nad czym zastanawiać. Macie szansę posłuchać płyty ciekawej, dość ostrej i bardzo ciężkiej, ozdobionej genialnym śpiewem Lipy. I choćbym nie wiem jak się starał - nie powtórzę tych emocji, które wywołuje Illusion. Musicie tego doznać na własnej skórze. Jest to jeden z tych bandów, które chce się, aby zostały w ludzkiej pamięci jak najdłużej. Mam nadzieję, że w Waszej zostanie.
Abaddon (Metal.pl)

Po wielkich sukcesach poprzednich płyt Illusionu, oraz po wyrobieniu sobie na rynku muzycznym dobrej i nienaruszalnej pozycji nadszedł dla gdańskiej czwórki czas na wydanie płyty koncertowej. A koncerty, to jest to, co Illusionowi wychodziło najlepiej! Longplay "Illusion 4 Bolilol Tour" został zmontowany z fragmentów koncertów, które odbyły się w maju i czerwcu 1996 roku, a wydany został już w październiku tego samego roku. Lipa & co. dawali z siebie wtedy wszystko. Ich koncerty niosły z sobą niewyobrażalną dawkę poweru i humoru.

Tak, na koncertach Lipy panował luz i zajebisty klimat! Niestety wiem to tylko z opowiadań (no i z płyty)  Sam na ich koncercie nigdy nie byłem, i już nie będę  Bowiem 14 listopada 1999 roku w gdańskim klubie "Kwadratowa" odbył się ostatni, pożegnalny koncert zespołu. Ja jednak skupię się na "Bolilolu". Na tę płytę trafiły jedynie najlepsze kawałki, dojrzewające w pełnym słońcu, bez konserwantów i sztucznych barwników. Po prostu: bielsze nie będzie aż chce się żyć

Listę utworów rozpoczyna (tuż po krótkim intrze, very klimatycznym zresztą) Nóż. Standard w tradycyjnym wykonaniu, opatrzony pod koniec charyzmatyczną pochwałą dla publiki  Drugi jest Fame. Utwór pochodzący z pierwszej płyty Illusionu, czadowy! Wykonanie nie różni się dla mnie niczym od tego, które znam z płyty. Wiadomo, oczekiwałem jakiejś zaskakującej aranżacji, a tu nic z tego. Kolejnym utworem jest "W słomę rąk". Dobry jak zwykle, z fajną solówką. Zaraz po nim, następuje "piosenka frywolna"  czyli B.T.S. Lekko kontrowersyjny tekst jest tym co lubię najbardziej. Ponad cztery minuty później z głośników wydobywają się pierwsze takty wspaniałej ballady pt. Big Black Hole. Lipa twierdzi, że traktuje ona o samotności, ale prawdę powiedziawszy, nigdy nie interesował mnie temat tego utworu. Zawsze wsłuchiwałem się w te wspaniałe, agresywne i szarpane dźwięki gitar. Kolejne trzy to: Nikt, To co ma nadjeść i Vendetta. Wszystkie trzy wykonane niezwykle poprawnie i z odpowiednim feelingiem. Numer dziesięć to kawałek o tajemniczo brzmiącym tytule: "140". Mimo, że wielokrotnie wsłuchiwałem się w jego tekst, nigdy nie doszedłem do tego, w jakim języku jest on śpiewany  Jego treść również pozostaje dla mnie zagadką (może już czas ściągnąć teksty z netu??) {chodziły plotki że to węgierski - przyp. korekty}. Ciekawym akcentem jest awaria mikrofonu, opatrzona zajebistym komentarzem Lipy. Reszta z szesnastu kawałków na Bolilolu jest utrzymana w takim samym klimacie. Są to po prostu najlepsze twory Illusionu. Konkretnie są to: "Keff", "Kły", "Wojtek", "Don't Creep", "Na Luzie" oraz "Tylko". Kolejny raz chciałbym wrócić do atmosfery panującej na koncertach Illusionu. Pełne humoru wstawki Lipy i jego kumpli potrafią każdego powalić na kolana! Na przykład tekst na końcu Kłów, w którym to Lipa ustosunkowuje się do złodziei samochodów lub jego reakcja na awarię mikrofonu podczas "140". Płytę polecam wszystkim, którzy znają poczynania gdańskiej czwórki lub interesują się obecną twórczością Lipnickiego. Płyta bowiem po części oddaje luzacki klimat koncertów Illusionu (tak twierdzi mój kumpel który widział ich w akcji), a to już niebywały sukces!
Wookash (vendetta.art.pl)