Na modę na nagrania akustyczne (czy raczej "semi-akustyczne") DŻEM zareagował płytą nagraną w studio JM Audio JACKA MASTYKARZA w Krakowie wiosną 1994r. Płyta ważna z powodów czysto muzycznych, ale przede wszystkim dlatego, że jest zapisem ostatniej sesji nagraniowej R.RIEDLA. Zaskakująco brzmią dobrze znane utwory w nowych, akustycznych aranżach i nowej instrumentacji. W Jesionach prym wiodą skrzypce TOMKA KAMIŃSKIEGO i saksofon ADAMA GROMADY, w Autsajderze harmonijka ustna RYŚKA i cyja PARTYZANTA. Mała Aleja Róż zamienia się w klimatyczną balladę (bas, miotełki, harmonijka) pulsującą jakąś wewnętrzną energią. W kontekście odejścia RIEDLA dramatycznie i wzruszająco brzmią kończące płytę nagrania List do M. i Wehikuł czasu. Wyznanie "samotność to taka straszna trwoga" i spowiedź autsajdera z Wehikułu... po latach stanowią swoiste memento.
BOX MUSIC

Akustycznie to najtrudniejsza do oceny płyta Dżemu. Słuchając jej możemy się domyślać, jaki nastrój panował podczas owej, ostatniej w życiu Riedla sesji.
Album ten ma ciekawy punkt odniesienia w postaci znanego z telewizji – wcześniejszego o niemal rok – koncertu Bez prądu. W przeciwieństwie do tamtego występu tym razem muzycy wykorzystali zmianę instrumentarium do zmiany aranżacji utworów. Zabieg ten należy oczywiście zaliczyć im na plus, tylko że... jakby znikła gdzieś magia tych kultowych numerów. Najistotniejszym powodem takiego stanu rzeczy jest jednak fakt, że brakuje w tych nagraniach entuzjazmu, który wyczuwało się oglądając Bez prądu. Wesoło robi się tylko w jednym momencie: gdy Rysiek dowcipnie kończy Czerwonego jak cegła...
O dziwo najlepsze wrażenie z tego zbioru robi najbardziej zmieniona Mała Aleja Róż – z pierwotnej wersji pozostał tylko tekst, poza tym słuchamy zupełnie innego utworu. Szczerbiński stwarza tu fajny klimat używając szczoteczek, a zwolnienie tempa wyszło na dobre Riedlowi. I tu dochodzimy do sedna sprawy. Trudno z recenzencką sumiennością oceniać śpiew Ryśka, wiedząc w jakiej był wówczas formie. Mówiąc krótko: jeśli porównać Akustycznie z którąś z wcześniejszych płyt grupy – różnica jest ogromna. Szczególnie w Pawiu i Jesionach wokalista męczy się w co mocniejszych momentach. List do M. również w tej wersji jest przejmujący, tylko o wiele bardziej smutny – chwilami muzycy jakby tracili ze sobą kontakt... Co jeszcze? Saksofon i skrzypce dość ciekawie uzupełniają całość. Natomiast żeńskie dośpiewy (tak określono to na okładce) w Autsajderze są tyleż zaskakujące, co mało uzasadnione.
Dla fanów Dżemu jest to rzecz jasna pozycja obowiązkowa. Na pewno jednak nie należy zaczynać poznawania dyskografii grupy od tego albumu. Słuchając Akustycznie można tylko zadumać się nad tym, co się zespołowi przytrafiło.
Paweł Brzykcy (Teraz Rock)